Verslag van Ini: Met 14 personen vertrokken om met de waterbus naar Rotterdam te gaan. De weersvoorspellingen waren niet zo gunstig. Maar als je eenmaal vertrokken ben, neem je het zoals het valt. In een rustig tempo via Delfshaven en Overschie naar restaurant ’t Schielicht aan de Delftse Schie. Helaas was buiten zitten op het terras aan het water er niet bij, dus hebben we binnen lekker koffie gedronken. Onze weg langs de Schie vervolgd naar “de Porceleyne fles” in Delft en daar zo goed als droog aangekomen. Hetty had voor kortingskaartjes gezorgd voor de entree en de club betaalde de gids.
De Porceleyne Fles is een aardewerkfabriek, opgericht in het jaar 1653 in Delft en tegenwoordig ook als museum te bezoeken. Het is de enige lokatie waar nog Delfts Blauw aardewerk vervaardigd wordt.
Eerst met de gids naar een filmpje gekeken over het ontstaan van de fabriek en hoe er nog steeds gewerkt wordt. Bij een tweede film (in de tijdmachine) ging bv. een gietmal open en in de geöpende oven zag je beschilderde voorwerpen na de 1e keer bakken (biscuit) en even later het resultaat na het glazuren en 2e keer bakkken.
De gids nam ons mee naar de werkruimte waar een schilder bezig was een vaas te beschilderen en liet zien hoe die voorbeelden (ontwerpen van de meesterschilder)op de vaas kwamen. Door een aantal zalen gelopen en overal had hij een duidelijk verhaal bij. Over de “Koninklijke”- vitrine met geboorte-bordjes, over Vermeer, de Delftse schilder, een Nachtwachttableau dat in opdracht van een rijk iemand was gemaakt en in bruikleen gegeven aan “de Porceleyne fles” enz. Alles is handwerk en dat kan je zien aan de tekens op de achter-of onderkant. Ook wordt er gewerkt met covers (een soort sticker) dat op de voorwerpen geplakt wordt en in de over versmelt. Ook dat is nog steeds handwerk, maar dan ontbreekt het “meesterschildersteken”.
Toen door de fabriek gelopen waar vele tegels, bordjes en vazen klaar stonden die gebakken, beschilderd of geglazuurd moesten worden. Ook kregen we de vraag of wij verschil zagen tussen 2 bordjes. De een was met de hand geschilderd en de ander door middel van zo’n cover gemaakt. We hadden het allemaal goed gezien, maar sommige vonden toch de kleuren van het gecoverde bord mooier. Zo zie je maar dat smaken verschillen. Uiteindelijk kwamen we in de (souvenir) winkel terecht en bedankte de gids voor de belangstelling. In het restaurant nog een kopje koffie/thee gedronken. Het “rondje Delft” dat ik nog op mijn programma had staan hebben we maar niet gedaan omdat het nogal regende. Dus regenpakken aan en rechtstreeks naar de waterbus. Daar hadden we er 36 km opzitten en het was een gezellige dag. Riet van Hassel heeft foto’s gemaakt.